Ο Δημήτρης Πικιώνης
συμβούλευε να φτιάχνουμε μικρές πόρτες, ως μια «μυστική πύλη», ένα ιερό
πέρασμα, όπου απαιτείται ταπεινά να σκύψουμε, να προσκυνήσουμε για να
οδηγηθούμε στον ιερό χώρο του σπιτιού.
Αυτό είναι η πόρτα, το
όριο μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, του περάσματος από το μέσα στο έξω και
αντίστροφα, της οποίας το υλικό, το μέγεθος, το σχέδιο, ακόμα και το πόμολο ή η
κλειδαριά, μας δείχνουν την αλήθεια της και τις προθέσεις της. Μια πόρτα
ανοιχτή μας μιλάει για φιλοξενία, απλόχερα μας επιτρέπει να προσχωρήσουμε προς
έναν εσωτερικό κόσμο, διαφορετικό από τον δικό μας. Αντίθετα οι ερμητικά
κλεισμένες, μανταλωμένες πόρτες, δεν επιτρέπουν τίποτα να βγει και τίποτα να
μπει. Κυρίως όμως η πόρτα, είναι o κόσμος του μισάνοιχτου,
η ταυτόχρονη επιθυμία να την ανοίξουμε αλλά και να την κλείσουμε. Είναι η
μισάνοιχτη πόρτα που συμβολίζει τον δισταγμό, ο ενδιάμεσος χώρος που σου κινεί
την περιέργεια για το τι θα επακολουθήσει.
Το πόμολο της πόρτας,
έχει ένα συμβολισμό και το κλειδί, που βρίσκεται επάνω της, είναι το χρυσό
κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα του ονείρου.
Οι φωτογραφίες του ημερολογίου τραβήχτηκαν από αγάπη για ένα στοιχείο της ελληνικής αρχιτεκτονικής, τόσο
προσωπικό, αλλά και ταυτόχρονα τόσο δημόσιο, όπως είναι η πόρτα και συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο που να συμβολίζει τον χρόνο, όπως
και οι πόρτες αυτές, η καθεμία χωριστά, είναι μια πορεία στον χρόνο.
Και το ταξίδι συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου